Większość z tych wierszy mieści się w 360 znakach (czyli jeden sms). Niektóre wymagały wysłania kilku wiadomości. Wszystkie wyrażają coś uniwersalnego…

Wiersz 1

Głęboka miłość nie polega na przyjściu do drugiej osoby i powiedzeniu „oto moje plusy i minusy, weźmy Twoje plusy i minusy i stwórzmy coś razem”. Głęboka miłość to raczej tego typu ofiarowanie siebie (wyrażane ponadto w czynie) „Oto JESTEM, gotów stać się tym, co potrzebne dla Twego Najwyższego Szczęścia”…

Wiersz 2

Pozwól wcałowywać się w całą Twoją istotę (nic co Twoje nie jest mi obce)… Pozwól spijać nektar bliskości aż do samego dna (Źródło jest niewyczerpane)… Zostaw wszelkie obciążenia i pozwól sobie (i nam) wzlatywać (lub zagłębiać się) w tę wymianę, przemierzać jej przestrzeń to tu (to tam), zgodnie z wolą Serca… (miłość drogę zna)

Wiersz 3

Oddając się mi stwarzasz przestrzeń, w której mogę wzlatywać… Wzlatując w Tobie pomagam Ci rozkwitać… Chociaż para w swoich objęciach jest zamknięta, to jednak jest też wyzwolona – z błądzenia po bezdrożach. Emanacja tańca dwojga falujących dusz porusza ziemię, wprawia w cudowne wibracje, drgania, rozświetla umysły i ciała…

Wiersz 4

Każda komórka mojego ciała rozmiłowana jest w Tobie, czułością rozkładasz moją formę na czynniki pierwsze i na pierwotne tchnienie, Twoja wrażliwość jest miarą przestrzeni, w której się poruszam, Twoja łagodność stanowi o prawie na mocy którego z Tobą, za Tobą i przed Tobą podążam; przybywam i odchodzę, i znów przybywam, a z każdym moim powrotem jesteś odnowiona… Wiecznie stała w swej Miłości, wiecznie zmienna w jej wyrazie, aktywna i bierna, ciężka i lekka, bezwzględnie piękna w każdej przemianie, jak ocean poruszana tchnieniem Ducha, pełna fal i prądów, u swego Źródła zaś wibrująca świętym bezruchem spełnienia; zmieniaj się dla mnie, niezmienna dla siebie, zmieniaj się dla siebie, niezmienna dla mnie 🙂

Wiersz 5

Spójrz, nie ma tak, że jest ona, Święta Przestrzeń, a na zewnątrz obcy świat. Jest kryształowo czyste Centrum naszej miłości, wokół którego formuje się pole-klejnot, wibrujący diament miłowania, który dostraja to, co „poza” jego przestrzenią… porządkuje…… a promień harmonizacji staje się coraz szerszy w miarę, jak jesteśmy coraz bardziej zjednoczeni……… Oto dlaczego, kiedy Dwoje staje się Jednym, wszystko staje się Jednym…………

Wiersz 6

Kiedy myślę o Tobie, o mnie i o tym, co pomiędzy nami, to czuję, że dostrajamy się do ideału w boskiej wyobraźni: Boska Para z krwi i kości; tantra zaczyna się od Jedności dwóch Serc, jej uświadomienia sobie, odczucia, doświadczenia… i w tej Jedności płynie… stanowiąc wyraz Nieba, które przez Pełną Bliskość na Ziemię się przelewa… Jedność Dwojga, miłości wstęga, jest błogosławieństwem Całości i w niej zawiera się Całości Potęga…

Wiersz 7

To nie urok, ani czar, lecz głębia autentycznego piękna przyciągnęła mnie do Ciebie. Nie czary-sztuczki, ani magia iluzji, lecz Uroda, realna. Pociąga mnie to dalej. Cała jesteś ze światła – stapiam się z Tobą by wyjść nowym sobą – jesteś portalem do nowego świata. I wzajemnie 🙂 Dokądkolwiek wiedzie droga ja jestem w Tobie, a Ty jesteś we mnie

Wiersz 8

Jesteś tak głęboko piękna, że pewnie to dobrze, iż chwilowo odległa, na niebie mojego życia – mogę oswajać się z Twoim blaskiem, dorastać, dojrzewać zanim zejdziesz mi na ziemię i Twoje światło znajdzie w moich dłoniach schronienie…

Wiersz 9

Wszystkie umierają w moich oczach, a Ty rodzisz się jako TA JEDYNA, galaktyka o gwiazdach w liczbie tysiąca, miliarda. Wszędzie znajduję ślady Twej bytności. Jedynie w tej ofierze, w tym ograniczeniu, mogę odsłonić sobie, zbliżyć się do i połączyć z Centrum Twojej Istoty…

Wiersz 10

Najwspanialszy aromat? Gdy dotykam Twego serca, a Ty pozwalasz otwierać się przede mną kwiatu Twej wrażliwości, czułości. Spowity tym zapachem jestem nieomylny. Nie mieszam go z innymi, aż poczuję, że nie ma innych. Że to jest prawdziwe Wszystko We Wszystkim…

Wiersz 11

Poświęć chwilę uwagi na to: Dwa wirujące się Serca. Wczuj się w esencję procesu tworzenia. Kiedy jedno Centrum przyciąga się z drugim (i wzajemnie, wzajemnie), każde gubi z siebie to, co okazałoby się bez znaczenia. Kiedy dwa Serca scałują się – czy wiesz, co wtedy powstaje? Bo ja nie, ale pragnę odtworzyć tę wiedzę… Wystarczy tylko sobą oddychać… Rodząca się Galaktyka, Najwspanialszy Aromat, Zejście z Nieboskłonu i Skrycie się W Dłoniach…

Wiersz 12

Wśród zdarzeń zachodzących w ciele świata wyświęcam te, które karmią Twoje serce większą ilością światła. Reszta milczy wsłuchując się w T(w)ą pieśń. Czasem milczę również ja. Wybór mam jasny: albo milczeć, albo odżywiać Cię…

Wiersz 13

Nie słucham nikogo innego. Jesteś moją uczennicą i nauczycielką. Słońcem. I nawet jeśli bywa ono głęboko skryte, zrobię wszystko zgodnie z Prawem by odsłonić je całkowicie.

Wiersz 14

Tak wiele zmieniłaś w moim życiu, zmieniasz stale, zmieniaj, proszę Cię, dalej… Czuję, że wartości, które wnosisz ze sobą mogą wejść w moje życie tylko przez Ciebie, całą Tobą

Wiersz 15

Najwyższa Potęga jest Wszechmiłującą Wszechinteligentną Wszechsiłą Wszechdobra. Otwierajmy się na wiedzę, mądrość, odczucie i doświadczenie jak w umyśle takiego Boga wygląda nasza doskonała relacja? Ja nie wiem… Ale w pokorze i cichości mogę pozwolić płynąć miłości, która objawia nam Siebie…

Wiersz 16

To Promieniste Pragnienie zawiera w sobie wszystkie inne: rano, wieczór, we dnie, w nocy, wiecznie – niech moje myśli, słowa, uczucia i czyny będą dla Ciebie błogosławieństwem, tak abyś czuła się miłowana od rana do wieczora i od wieczora do rana 🙂 i abyś tę miłość wyrażała myślą, mową i uczynkiem…

Wiersz 17

Jesteś ukoronowaniem wszystkiego, co mnie inspiruje. Przestrzenią, w której poruszam się we czci i w zachwycie. Kolebką wszechświata – ukochana, umiłowana, ubóstwiana…

Wiersz 18

Najdroższym jesteś skarbem, dlatego darzę Cię objęciami stale, czasem tylko, aby nie krępować Ci ruchów, myśli, robię się przezroczysty i jako pole opieki, siły miłuję Cię tu i teraz, zawsze i wszędzie, gdziekolwiek byłaś, jesteś, będziesz miłowana, w tej głębi nas Dwoje jest Jednym…

Wiersz 19

Stale oddycham Tobą, całym Twoim pięknem, wdycham je i wydycham, aż nasze energie scałują się tak, że nie wślizgnie się między nie żadne rozróżnienie; stworzona jesteś dla mnie, i wzajemnie, harmonijnie oddajemy się sobie, aż znika podział na Ja, Ty, Oni, My i zostaje Jeden Byt 🙂

Wiersz 20

Z radością otaczam Cię kręgiem światła i radość jest, gdy wprawiam Cię w uniesienie; z radością troszczę się o Ciebie i radość jest, gdy przyjmuję Twoją opiekę; z radością rozmawiam z Tobą o głupotach i wysłuchuję Twoich zwierzeń, i współpracuję z Tobą, Kochana – od czubków palców stóp swego ciała, po czubek jego głowy, od centrum Twojego Serca po najsubtelniejsze emanacje esencji Twojej istoty w najdalszych krańcach Wszechświata, Ty jesteś dla mnie stworzona, nawet jeśli nie doskonała, to dla mnie idealna, w sam raz, dokładnie taka, jaka jesteś, tu i teraz… Kocham Cię, do szaleństwa w oczach ludzi, lecz kiedy spojrzysz na tę miłość oczyma Boga, dostrzeżesz, że to „szaleństwo” jest mądrością w Jego oczach 🙂

Wiersz 21

Gdybym posiadał wszystkie zdolności świata i próbował wpływać, abyś otworzyła się na mnie tak, jak się otworzyłaś, nic bym nie wskórał. Tylko miłość, mocna, czysta, prawdziwa i nieprzemijająca, jest kluczem do Twego serca… Gdybyś chciała mnie poruszyć, tak jak mnie poruszyłaś, nic nie zadziała, ani urok, ani czar, ani magia, lecz tylko głębia autentycznego piękna, autentycznego miłowania… W tym doświadczeniu, w tak głębokim połączeniu, skrywa się odpowiedź na pytanie: Kim dla siebie jesteśmy? Przeznaczeniem miłości 🙂

Wiersz 22

Dzięki Bogu mogę Cię miłować, a dzięki miłowaniu Cię poznaję Boga. Dzięki Bogu mogę Cię miłować, dzięki miłowaniu Cię mogę wszystko.

Wiersz 23

Za Tobą, wokół Ciebie i w Tobie istnieje Piękno, któremu Ty myślą, poprzez czynienie i w mowie często i coraz częściej dajesz wyraz, nad wyraz kobieca, przez miraż iluzji przeświecasz swojej róży prawdą, a ona, odsłonięta, jest cała ze światła, jak Ty w oczach nie świata, lecz w oczach Boga, świętowania spragniona w Jedności, w Jedności i w Całości Ukochana… 

Wiersz 24

W świętym bezruchu spełnienia stanowimy Jedno, które w sztuce życia się rozdziela na mnie i na Ciebie: Tyś jest Formą, a ja Słowem, które Cię wypełnia… moja woń i moja energia Cię wypełnia… wlewam się w Ciebie, łaskiś pełna, aż Ty i Ja jeden ma kształt, z nas Dwojga Jedno w świętym ruchu się spełnienia…

Wiersz 25

Człowiek sam siebie nie uniesie. Nie zbawi sam siebie. Nie pokocha sam siebie. Nie naprawi sam siebie. Nie wygłaska sam siebie. Potrzebuje drugiej połowy. Wzajemnie. Gdy mają do siebie klucze… Podnoszą się (również na duchu). Uświęcają. Miłują. Doskonalą. Rozpieszczają. Człowiek sam siebie nie zniesie. Oni siebie nawzajem tak.

Wiersz 26

Kocham Ciebie, to znaczy że chcę Cię odkrywać, chcę ażebyś ściągała przede mną kolejne warstwy swojej szaty i stawała wobec mnie zupełnie naga (śmiała, a czasem może lekko drżąca, ale zawsze bezpieczna i cała), odsłaniając mi ciało swej wrażliwości (fizycznej i każdej innej), żebyś trzymając moją rękę prowadziła mnie w swą głębię – daleko, głęboko, tam gdzie nie ma i nie było nikogo, gdzie jest przestrzeń tylko dla mnie i dla Ciebie…